Aktywność dziecka
Aktywność dziecka zależy głównie od jego temperamentu. Tempe-ramentem nazywamy zespół dyspozycji uczuciowych, które warunkują sposób reagowania człowieka na wpływy zewnętrzne.
Wobec wielkich różnic w nasileniu poszczególnych cech psychicznych u dzieci uznanych za normalne, powstaje zasadnicza trudność przy określeniu granicy między normą a zaburzeniem osobowości. Istotne jest kryterium społeczne: dzieci z nieprawidłowym rozwojem osobowości psychicznej wykazują zaburzenia we współżyciu z innymi ludźmi. Nieumiejętność współżycia społecznego powoduje z kolei trudności w wychowywaniu tych dzieci. Bardzo wnikliwe jest twierdzenie A. Berge, że „dzieci trudne, to z reguły te, które same mają trudności”.
Do najczęstszych przyczyn trudności wychowawczych należą: – 1) defekty w sferze kontaktów, które mogą występować zarówno jako brak zdolności do nawiązywania i utrzymywania stosunków kontaktowych, jak i niedosyt kontaktów
– 2) defekty w sferze aktywności w postaci niedostatecznej aktywności oraz aktywności niewłaściwie ukierunkowanej
– 3) defekty w sferze integracji psychicznej. Jednostki dysharmonijne cechuje nie dająca się przewidzieć kontrastowość stanów psychicznych w postaci chwiejności i zmienności nastrojów, zmiennej reakcji na bodźce zewnętrzne, dysproporcja uzdolnień. Z reguły brak wyraźnie sprecyzowanego celu życiowego i należytej hierarchizacji dążeń pod wpływem przygodnych bodźców zmieniają się zamiary i działanie.
Dodaj komentarz