Etiologia charakteropatii
T. Bilikiewicz słusznie podkreśla konieczność przeprowadzenia dokładnych badań klinicznych w każdym przypadku cięższych zaburzeń charakterologicznych dla wyłączenia ich tła organicznego. Poza szczegółowym wywiadem i badaniem psychologicznym obowiązuje dokładne badanie somatyczne, neurologiczne, analiza płynu mózgowo-rdzeniowego, badanie pneumoencefalograficzne i elektroencefalograficzne.
Dopiero po ustaleniu etiologii charakteropatii możemy przystąpić do skutecznego leczenia. Jeżeli przyczyną jest czynny proces chorobowy, np. guz mózgu, czy zapalenie mózgu, przeciwdziałanie charakteropatii będzie zależeć od skutecznego leczenia choroby podstawowej. Charakteropatie uwarunkowane uszkodzeniami anatomicznymi lub wadami wrodzonymi mózgowia wymagają, podobnie jak psychopatie, głównie terapii wychowawczej. Musi ona uwzględnić aktualny poziom intelektu dziecka, najczęściej obniżony, oraz występującą prawie zawsze wzmożoną wy czerpy walność, zwłaszcza przy pracy umysłowej. Nie wolno stawiać zadań przekraczających aktualne możliwości dziecka. Charakteropaci wykazujący w badaniu elektroencefalograficznym napadowe wyładowania bioelektryczne wymagają podawania leków przeciwdrgaw- kowych. Szereg nowoczesnych środków psycholeptycznych, jak fenaktyl (largaktyl) i jego pochodne, np. Siquil (Squibb), niektóre pochodne barbituranów, np. Melleril (Sandoz), może zmniejszyć patologicznie ukierunkowaną aktywność i negatywizm chorego, a tym samym ułatwić 'oddziaływanie wychowawcze.
Dodaj komentarz