Niedostosowanie społeczne dziecka
W każdym przypadku niedostosowania społecznego należy dążyć do ustalenia jego przyczyny. Obowiązuje zawsze dokładny wywiad odnośnie rozwoju dziecka, przebytych chorób, okresu wystąpienia trudności wychowawczych, ich rozwoju i zastosowanych metod rewalidacyjnych. Trzeba możliwie dokładnie przeanalizować wszelkie kontakty rodzinne, szkolne i społeczne dziecka, ich aktywność i wzajemną harmonię. Musimy zawsze zdać sobie sprawę, czy dane dziecko miało pełne poczucie bezpieczeństwa w rodzinie, czy było kochane i czy kochało innych.
W każdym przypadku zaburzeń charakteru należy uwzględnić możliwość istnienia zespołu psychoorganicznego z następową organicznie uwarunkowaną charakteropatią. Po wyłączeniu zmian chorobowych centralnego układu nerwowego staramy się ustalić, czy aktualnie spostrzegane zaburzenia charakterologiczne są uwarunkowane głównie dzie- dziczno-konstytucjonalnymi, wrodzonymi odchyleniami sfery uczuć, woli i popędów, czyli psychopatią, czy też są wyłączną reakcją na ujemne wpływy środowiskowe, a więc wchodzą w zakres socjo patii. W cięższych przypadkach psychopatii dochodzi do upośledzenia zdolno^ ści kierowania swym postępowaniem dzieci takie wykazują niewytrzy- małość na przykre sytuacje i przeżycia, łatwo dają się sprowokować do czynów gwałtownych, niewspółmiernie reagują na błahe podniety zewnętrzne, nadmiernie odczuwają własne niepowodzenia przy równoczesnej nieczułości na krzywdy wyrządzone innym. Nawet zupełnie normalne dziecko może pod wpływem wybitnie ujemnego oddziaływania środowiskowego dojść do takiego stopnia wypaczenia charakterologicznego, że bez dokładnego wywiadu niesposób jest zróżnicować go z ciężką psychopatią. Analogiem pojęcia psychopatii niespołecznej jest środowiskowo uwarunkowana socjopatia antysocjalna. Charakteryzuje się ona degradacją sfery uczuciowej, zanikiem poczucia winy i obowiązku, niezdolnością nawiązywania kontaktów uczuciowych.
Dodaj komentarz