Potrzeba kontaktu emocjonalnego
Istnieje wiele danych wskazujących na to, że dzieci pozbawione w różnych fazach rozwojowych właściwych tym fazom warunków zaspokajania potrzeby kontaktu emocjonalnego rozwijają się nieprawidłowo, co rzutuje później na ich życie jako ludzi dojrzałych.
W praktyce zaspokajanie potrzeby kontaktu emocjonalnego dokonuje się wówczas, gdy dana osoba odczuwa, że jest przedmiotem stosunku emocjonalnego innego człowieka i potrafi ten stosunek odwzajemnić. W okresie poprzedzającym fazę dorastania potrzeba ta, skonkretyzowana w postaci wyróżniania się, znalezienia uznania w oczach rówieśników, osiąga swoje największe nasilenie.
Swoiste uspołecznienie będące efektem realizacji potrzeby kontaktu emocjonalnego posiada istotne znaczenie dla formowania się osobowości. Jednakże zadania, jakie są stawiane w naszej kulturze przed człowiekiem dorosłym, nie mogą być zrealizowane tak, aby było możliwe równoczesne uzyskanie pełnej aprobaty otoczenia. Zwłaszcza że im bardziej człowiek staje się dojrzały, tym więcej środowisk nabiera istotnego znaczenia dla jego funkcjonowania. Środowiska te stawiają wymagania sprzeczne i tylko w wyjątkowych wypadkach aprobują niezależny sposób zachowania, niezbędny do realizacji indywidualnych, dalekosiężnych zadań.
Dodaj komentarz