SCHORZENIA POWŁOK BRZUSZNYCH
Prawidłowa czynność powłok brzusznych, a przede wszystkim mięśni prążkowanych, zależy w znacznej mierze od ich jędrr.ości i dobrego napięcia, które umożliwiają ścisłą współpracę z mięśniami dna miednicy. Dzięki antagonistyczncmu działaniu obu tych grup mięśniowych, podległych ciągłym wahaniom, a mających na celu utrzymanie lówr.owagi w procesie wzajemnych ich wpływów czynnościowych, trzewia wywołują w razie ich zepchnięcia ku dołowi natychmiastowy skurcz mięśni przepony miedniczej. Z tego względu należy powłoki brzuszne i przeponę miedniczą uważać za zespól czynnościowy, którego zadaniem jest regulacja śiód- brzusznego ciśnienia, dzięki ciągłej zmianie napięcia tworzących go mięśni i odpowiedniego reagowania na pobudki motoryczne nerwowego pochodzenia.
W warunkach prawidłowych napięcie powłok brzusznych nie jest zbyt wielkie, a powłoki poddają się łatwo uciskowi' badającej ręki. W przypadkach zapaleń narządów znajdujących się poza nimi napięcie to wzrasta, a nawet nabiera cech istotnej „obrony“ mięśniowej. Ale i niezależnie od spraw zapalnych jamy brzusznej napięcie to ulega osobniczym wahaniom, zależnie od gwałtowności odrucł.ów trzewiowo- motorycznych, które zaznaczają się wybitnie u dzieci oraz u pewnych typów kobiecych.
W niektórych stanach fizjologicznych (ciąża) i patologicznych (guzy jamy brzusznej, puchlina brzuszna) powłoki brzuszne ulegają rozciągnięciu, często nadmiernemu. Odbija się to przede wszystkim na przebiegu mięśni prostych brzucha, których brzegi zostają oddalone od siebie i przesunięte do boku. Stan taki, określany nazwą rozstępu mięśni prostych brzucha (diastasis m. rectorum), występuje szczególnie często u kobiet wykazujących cechy niedorozwoju lub też u wieloiódek po szeregu porodów, zwłaszcza jeśli następowały one często po sobie, a tkanka łączna powłok zawiera mniejszą ilość włókien sprężystych.
Dodaj komentarz