SOLE LITU I ICH ZASTOSOWANIE
Stosowanie soli litu. Sole litu wprowadzono do lecznictwa psychiatrycznego w 1949 r. [24], czyli wcześniej niż rezerpinę lub chloroproma- zynę. Początkowo używano litu wyłącznie do zwalczania pobudzenia maniakalnego. Następnie rozszerzono wskazania. Obecnie lit, najczęściej w postaci węglanu, jest stosowany zarówno w leczeniu manii, jak i w profilaktyce stanów maniakalnych oraz depresyjnych w przebiegu psychozy okresowej, a także w przypadkach schizofrenii okresowej [9].
Zarówno profilaktyczne, jak i lecznicze podawanie węglanu litowego wymaga szczególnej ostrożności. Prowadzenie kuracji litem jest niedopuszczalne bez okresowej kontroli stężenia w surowicy.
Objawy niepożądane przy prawidłowo prowadzonym leczeniu są dość rzadkie. W początkowym okresie (1 tydzień) u znacznej liczby leczonych obserwowano drżenie rąk (ok. 53%) i uczucie osłabienia mięśniowego (36%). Po roku objawy te notowano już tylko u 4% leczonych, W pojedynczych przypadkach pojawiły się kloniczne skurcze mięśniowe, oczopląs i ataksja [59, 111]. Leczeni niekiedy skarżą się na zaburzenia koncentracji uwagi i upośledzenie pamięci. Objawy te mają charakter przemijający [59],
W leczeniu przypadków schizofrenii notowano zaostrzenie objawów paranoidalnych [9]. Prawie u wszystkich leczonych w pierwszych tygod- dniach podawania litu pojawia się uczucie niesmaku w ustach, nudności, ucisk w nadbrzuszu, zmniejszenie łaknienia, w pojedynczych przypadkach wymioty. Objawy te ustępują w miarę trwania leczenia. Przedawkowanie soli litu może prowadzić do wystąpienia uporczywych biegunek, niekiedy krwawych. Stan taki jest bezwzględnym wskazaniem do przerwania leczenia. Początkowemu okresowi leczenia może towarzyszyć wzmożone pragnienie, połączone ze zwiększoną diurezą. Niekiedy występują niewielkie obrzęki, pojawienie się białka w moczu należy do rzadkości [59, 41].
Dodaj komentarz