SOTALOL
Farmakologiczne właściwości sotalolu i jego a-metylopochodnej – meta- lolu (MJ 1998) opisano w 1965 r. Sotalol jest słabym, lecz jedynym czystym” lekiem ß-adrenolitycznym. Działanie receptorowe sotalolu jest 5-15 razy słabsze niż działanie propranololu, lecz jest całkowicie pozbawione działania chinidynopodobnego, znieczulającego miejscowo oraz wewnętrznej aktywności sympatomimetycznej [928], Sotalol jest 6-20 razy mniej toksyczny od propranololu u różnych gatunków zwierząt [621],
U ludzi sotałol podany dożylnie w dawce 0,06 – 0,08 mg/kg znosi działanie nasercowe izoprenaliny, a jednocześnie per ss nie działa kardiode- presyjnie [337, 967], Hamuje powysiłkowe odczyny adaptacyjne układu sercowo-naczyniowego oraz powysiłkową aktywizację metabolizmu mięśnia sercowego [281]. I znowu, podobnie jak w przypadku praktololu wydaje się, że swoista aktywność receptorowa sotalolu u ludzi jest większa niż u zwierząt.
Sotalol jest nieskuteczny w niemiarowościach typu nieadrenergicznego [414, 957, 1017], natomiast w niemiarowościach typu adrenergicznego aktywny jest tylko D(-) sotalol [931],
U różnych gatunków zwierząt, z wyjątkiem kotów [403], sotalol podany dożylnie nie działa kardiodepresyjnie [159, 621, 928].
U ludzi sotalol w dawkach aktywnych (j-adrenolitycznie również nie działa kardiodepresyjnie, a ponadto lepiej wchłania się z przewodu pokarmowego niż propranolol i ma dłuższy okres półtrwania we krwi [966],
Sotalol zwiększa tolerancję na wysiłek u chorych na przewlekłą niewy- dołność wieńcową [54]. Znosi obwodowe objawy nadczynności tarczycy [416], Jest dobrze znoszony i tolerowany w nadciśnieniu tętniczym [879]. Z powodu jego długiego okresu póltrwania (9,5 h) wystarczy podawać go 2 razy dziennie i to w dawkach 200-600 mg.
Dodaj komentarz