Stosunki emocjonalne w ujęciu psychoanalitycznym
Badania nad stylem funkcjonowania emocjonalnego (także społecznego) w rodzinach generacyjnych i prokreacyjnych (Swiderczuk, 1974), literatura z dziedziny patogenezy nerwic oraz praktyka kliniczna potwierdzają tezę o wyraźnej zależności pomiędzy wezesnodziecięcym treningiem emocjonalnym a późniejszym funkcjonowaniem społecznym i erotycznym. Stosunki emocjonalne pomiędzy dziećmi a rodzicami (a także pomiędzy rodzeństwem) są więc bardzo istotnym elementem dla rozwoju osobowości, kształtowania podstaw erotyki i zdrowia psychicznego, a analizowany od tej strony proces wychowania zawiera ogromne rezerwy możliwych oddziaływań profilaktycznych (Kępiński, 1973).
W klasycznym ujęciu psychoanalitycznym stosunki emocjonalne panujące w rodzinie rozpatrywane były głównie w związku z koncepcją kompleksu Edypa. W koncepcji Z. Freuda (1957) libido ujawnia się bezpośrednio po urodzeniu, przechodząc kolejne fazy rozwojowe. W okresie pregenitalnym wyróżnione zostały fazy: oralna, analna i falliczna. Dla kompleksu Edypa najistotniejsza jest faza falliczna, w której mały chłopiec zainteresowany seksualnie swoją matką odczuwa wrogość wobec ojca, traktując go jak rywala. Ze względu na obowiązujące powszechnie tabu kazirodztwa, pojawia się u niego poczucie winy za pociąg seksualny do matki. Równocześnie posiada on ambiwalentną postawę wobec ojca, którego kocha, a jednocześnie nienawidzi.
Dodaj komentarz