Szczepienie naskórne

Jedna dawka szczepienia wynosi -0,1 ml, czyli -0,-025 mg prątków BCG. Szczepionkę wstrzykuje się zwykle na lewym ramieniu w okolicy mięśnia kapturowego (m. deltoideus). Po oczyszczeniu skóry eterem wprowadzamy powoli -0,1 ml szczepionki śródskórnie tak, ażeby był widoczny wyraźny białawy guzek o średnicy 8—1-0 mm. Guzek ten znika po kilku minutach. Po 3 lub 4 tygodniach w miejscu wstrzyknięcia pojawia się zaczerwieniona krostka, która pęka, a na jej miejscu powstaje owrzodzenie sączące. To owrzodzenie może utrzymywać się przez kilka tygodni, po czym goi się pozostawiając nieznaczną bliznę. Czasem utrzymuje się przez dość długi czas, nie stanowi jednak powikłania i dlatego też nie wymaga jakichkolwiek zabiegów leczniczych.

Szczepienie naskórne. Z metod naskórnych wymienić należy skaryfi- kacyjną według Negre’a i Breteya oraz metodę nakłuć wielopunkto- wych według Rosenthala. Metody te są dość kłopotliwe, nie dają możliwości ścisłego dawkowania szczepionki, są też kosztowne ze względu na to, że szczepionka musi być wysoce stężona.

Po dokonaniu szczepienia obowiązkiem szczepiącego jest sprawdzenie, czy w ustroju wytworzyło się uczulenie (alergia). W tym celu należy wykonać odczyny tuberkulinowe, które wskażą, czy szczepionka wniknęła do ustroju, czy też nie. Dodatni odczyn tuberkulinowy nie jest dowodem odporności, lecz powstania w ustroju uczulenia (alergii) na tuberkulinę.

Nie mając do dnia dzisiejszego innego kryterium określenia ścisłego- momentu pojawienia się reakcji organizmu, wnioskujemy o niej w chwili pojawienia się alergii.

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *