Sztuczne zapłodnienie
Sztuczne zapłodnienie uważać należy za jeden z ostatecznych sposobów leczenia kobiecej niepłodności. Polega ono na doprowadzeniu do zespolenia plemnika z jajem w drodze pośredniej, z wyłączeniem stosunku płciowego. Wskazanie do tego zabiegu uwarunkowane jest pewnymi zmianami, które uniemożliwiają wprowadzenie nasienia do pochwy lub do górnych dróg rodnych.
Jest rzeczą zrozumiałą, że zmiany te dotyczyć mogą zarówno ustroju męskiego, jak żeńskiego. U mężczyzny polegają one na zaburzeniach w procesie wzwodu prącia i wytrysku nasienia lub na zaburzeniach uniemożliwiających przejście plemników do wytrysku, u kobiet na niemożności przedostania się nasienia do pochwy lub z pochwy do macicy. Zbyt szybkie wypływanie nasienia, przeszkody mechaniczne lub szkodliwa dla plemników wydzielina pochwy uniemożliwiają przewędrowanie plemników do macicy, niedrożność zaś pochwy i zamknięcie jej w dolnym odcinku wyłączają przedostanie się ich nawet do pochwy.
Wykonanie sztucznego zapłodnienia uzależnione być musi od obecności w nasieniu żywotnych plemników i od braku w górnych częściach rodnych kobiety jakichkolwiek przeszkód udaremniających ich przeniesienie. Wynik dodatni zabiegu zależy jednak również i od obecności zdolnych do zapłodnienia jaj w drogach rodnych. Stwierdzenie czy proces jajeczkowania u kobiety odbywa się prawidłowo, a więc czy istnieją zdolne do zapłodnienia jaja, jest rzeczą bardzo trudną, a nawet niemożliwą. Przyjmujemy wprawdzie, że prawidłowej miesiączce odpowiada prawidłowy proces jajeczkowania, nigdy jednak nie da się stwierdzić, czy po pęknięciu pęcherzyka Graafa jajo przedostało się do jajowodu i czy wędrówce jego nie przeszkodziły np. zrosty okolojajowodowe.
Dodaj komentarz