Zboczenia płciowe
W piśmiennictwe seksuologicznym trudno napotkać zadowalającą definicję zboczenia płciowego, mimo że nie brak wnikliwych publikacji oraz odkrywczych spostrzeżeń odnoszących się do fenomenologii i dynamiki zboczeń. Szereg zachowań seksualnych doczekało się licznych opisów fenomenologicznych i zaliczenia do zachowań zboczonych ze względu na ich niezwykłe, dziwaczne cechy bądź nawet niezgodność z arbitralną, lecz nie biologiczną normą. W rozpoznawaniu zboczonego charakteru zachowania seksualnego niemałą rolę odgrywał także emocjonalny stosunek badacza do przedmiotu. Ilustrować to może na przykład pochodzące sprzed zaledwie siedmiu lat sformułowanie, według którego zboczenia są „nędznymi i okaleczałymi postaciami miłości”, a ich fenomenologiczna treść wyraża się ich „przeciwstawieniem się sensowności miłości płciowej”. Oprócz takich żałosnych nieporozumień spotyka się także inne. Wywodzą się one z niewłaściwej interpretacji poglądu, według którego etnocentryczne oceny zachowania są jako takie w założeniu błędne. Odpowiednio do tego przyjmuje się, że to, co w jednym społeczeństwie bądź w jednej epoce jest w zakresie zachowania seksualnego uważane za normalne, bywa w innych warunkach uważane za zboczone, i przeciwnie. Obydwa te twierdzenia są niewątpliwie słuszne, lecz mimo to mogą one prowadzić do niewłaściwych wniosków w zakresie kwalifikacji zachowania seksualnego. Zboczenia zostały tu bowiem potraktowane w kategoriach społecznej adaptacji i akceptacji zachowania. Tym sposobem potraktowano na równych prawach to, co w zachowaniu seksualnym stanowi jego podstawowe, strukturalne, biologiczne wyznaczniki i to, co jest z biologicznego punktu widzenia mało istotne.
Dodaj komentarz