Zespół kliniczny histerii
Na zespół kliniczny histerii składają się: – 1. Objawy hamowania występujące pod postacią znieczuleń, porażeń i stanów hipnotycznych. Znieczulenia, które dotyczą skóry, bywają zwykle niezgodne z unerwieniem anatomicznym. Porażenia histeryczne, najczęściej wiotkie, powstają zwykle nagle i bez zaburzeń odruchów. Dość typowy jest zespół astasia—abasia, przy którym dziecko nie może wstać ani chodzić, chociaż ruchy czynne kończyn są zachowane. Stosunkowo częsty bywa bezgłos z zachowaną zdolnością porozumienia się szeptem.
– 2. Objawy pobudzenia występują zarówno w zakresie czuciowym, jak i ruchowym. Bóle, przeczulice czy parestezje mogą dotyczyć różnie wielkich części ciała. Zdarzają się skurcze mięśniówki przewodu pokarmowego ozy dróg moczowych z silnymi bólami o charakterze kolki. Może wystąpić czkawka, głośne odbijanie, napady kichania, kaszlu, śmiechu czy płaczu. Widuje się drżenie kończyn, drgania powiek, tiki.
– 3. Napady histeryczne występują zarówno jako powszechnie znane duże napady, obecnie bardzo rzadkie, jak i w postaci tzw. małych napadów, wśród których wyróżnia się postać drgawkową i omdleniową. W postaci drgawkowej skurcz foniczny, występujący na początku ataku, przechodzi bezpośrednio w charakterystyczny łuk półkolisty z następowymi wydatnymi ruchami kończyn, grymasami twarzy, krzykiem.
Dodaj komentarz