Grupy pacjentów z zaburzeniami potencji
Do grupy pacjentów z zaburzeniami potencji i objawami maniakslno- -depresyjnymi należało 27 osób. Charakterystyczne objawy choroby wysuwały się na plan pierwszy zaburzenia potencji wymieniono jedynie marginesowo lub w ogóle nie ujawniano ich przed lekarzem. Dopiero przy obiektywnych rejestracjach i dokładniejszym wywiadzie można było stwierdzić impotencję. Najczęściej skarżyli się na impotencję ci, którzy ulegali zespołom depresyjnym. Także schizoirenicy przy omawianiu objawów choroby nie ujawniali impotencji.
Następne grupy pacjentów wykazywały na wpół ograniczone lub w pełni ograniczone przyczyny zaburzeń potencji. Liczba tych pacjentów była jednakże stosunkowo mała. U wszystkich badanych przez nas chorych chodziło o impotentia coeundi.
Całość badanej populacji liczyła 410 osób (w tym 211 zdrowych i 199 chorych). W sumie dokonano 1814 obserwacji nocnych. Wszystkie wymienione rejestracje przeprowadzone zostały bez wyjątku na każdej osobie badanej. Czworo niemowląt, razem ze swymi matkami lub ojcami, było badanych przez 5 nocy. W tym celu skonstruowano „mini” fallo- graf. Dorośli przebadani zostali w stosunkowo dużych grupach w ciągu 2 nocy. Ograniczenie do tak małej liczby nocy badawczych spowod wane było przyczynami finansowymi – badania są bardzo kosztowne. Jednak u wielu pacjentów badania prowadzone były przez 3, 5, 10, 15 lub nawet 20 nocy.
Dodaj komentarz