Leczenie wtórnego braku miesiączki
Leczenie wtórnego braku miesiączki jest zadaniem o wiele wdzięczniejszym niż leczenie pierwotnego jej braku. Dłuższe zatrzymanie miesiączki niejednokrotnie spostrzega się po przebytym porodzie. W tych przypadkach, które dowodzą przejściowego osłabienia czynności dokrewnych jajników, należy jednak rozpocząć leczenie nie wcześniej niż dopiero w sześć miesięcy po porodzie. W tym bowiem okresie miesiączka zwykle wraca. Dawki po 2-3 mL estradiolu dwa razy w odstępach czterotygodniowych, powtórzone po upływie miesiąca, są zazwyczaj wystarczające do uregulowania na przyszłość cyklu miesięcznego.
Stosowanie wyłącznie hormonów rujowych w przypadkach braku miesiączki, z pominięciem hormonu ciałka żółtego, nie zawsze jest słuszne. Nowsze badania przemawiają raczej za koniecznością stosowania skojarzonego leczenia hormonalnego w przypadkach wtórnego, a nawet pierwotnego braku miesiączki. Ponieważ ściśle rzecz biorąc o wystąpieniu miesiączki decyduje ukończenie okresu wydzielni- czego w błonie śluzowej macicy, niektórzy badacze radzą leczyć brak miesiączki przez podawanie równoczesne hormonów rujowych, jak i luteosteronu. W celu uzyskania pożądanego wyniku należałoby zatem podawać w dwóch po sobie następujących dniach po 2,5 mg estradiolu i 12,5 mg luteosteronu. W razie niepoja- wienia się miesiączki dawkę należy powtórzyć po 10 dniach. Ten sposób leczenia opiera się na spostrzeżeniu, że w przebiegu niedomogi jajników jest upośledzony przede wszystkim okres wydzielniczy w błonie śluzowej trzonu macicy z powodu niedostatecznego wytwarzania się hormonu ciałka żółtego.
Celem każdej metody leczenia braku miesiączki powinno być wzmocnienie całego ustroju przez odpowiednie odżywienie go (patrz witaminy), usunięcie szkodliwych wpływów i umożliwienie mu potrzebnego wypoczynku. Nie można też zapominać o środkach leczniczych, które wpływają wzmacniająco na organizm kobiety.
Dodaj komentarz