Monogamia
Monogamia była regulacją zapewniającą trwałość rodziny, a umacniały ją regulacje prawne związane z wartością własności (dziedziczenie). Autokreacja osoby w tradycyjnym systemie rodziny była pozycyjna, wynikała z zajmowania kolejnych, hierarchicznych pozycji przypisanych płci i wiekowi, a małżeństwo nie regulowało wszystkich stosunków pary, tylko te, które były związane z biologiczną i społeczną ochroną potomstwa. Małżeństwo było bowiem włączone w szerszy układ rodowo-rodzinny, obudowany wzorami i wskazówkami formułowanymi wprost. Emancypacja małżeństwa z układu rodowo-rodzinnego była także przeniesieniem totalnego charakteru potrzeb zaspokajanych w rodzinie (asekuracji, ekspresji, socjalizacji, prestiżu) na układ małżeński. Z drugiej strony, autonomizacja osoby w stosunku do systemów społecznych, nie tylko rodzinnych, przyczyniła się do innego traktowania małżeństwa. Stało się ono polem kreacji osobistej, nie pozycyjnej. Najgorzej dzieje się w małżeństwie wtedy, gdy nie zaspokaja ono tych potrzeb, bo jest hamulcem rozwoju człowieka.
Etyka seksualna szuka takiego aequilibrium między dwoma tendencjami: autonomizacją osoby i konwencjonalizacją sytuacji społecznych, aby to, ęo moralnie cenne, nie było sprzeczne z tym, co społecznie i osobniczo korzystne. Tym samym godzi ona normy moralności wza- jemnościowej z normami moralności godnościowej i stara się im przypisać wartość różnicującą zachowanie według konieczności, powinności i możliwości. Odwołuje się wreszcie do samoregulacji pojmowanej jako odpowiedziałość.
Dodaj komentarz