Choroby nerek, dziąseł, krtani, odbytu i serca – Kraków

Odróżnienie zapalenia pęcherza od zapalenia miedniczek nerkowych (patrz niżej) jest już rzeczą trudniejszą i nie zawsze da się przeprowadzić bez cystoskopii, gdyż w obu przypadkach mocz będzie zawierał ropę. Za sprawą nerkową przemawia większa ilość białka w moczu i bolesność w okolicy nerek. Pewną wskazówkę daje płukanie pęcherza moczowego. W przypadkach zapalenia miedniczek jest ono rzeczą bardzo łatwą w przypadkach zapalenia pęcherza, mimo kilkakrotnego jego przepłukania, mocz bywa jeszcze mętny.

Leczenie. Dopóki utrzymują się objawy ostre schorzenia, pacjentka winna pozostać w łóżku. W razie silnych bólów i parcia na mocz doprowadza się czasem, w drodze zastrzyków lub doustnie, przetwory makowca (morfina, pantopon, papaweryna, ewentualnie z belladoną). Konieczne jest również zastosowanie nie drażniącej diety, polegającej na ograniczeniu soli i powstrzymaniu się od spożywania alkoholu, czarnej kawy, napojów musujących, potraw korzennych itd. Podaje się duże ilości wód alkalicznych. Dobre wyniki daje stosowanie urotropiny, salolu, borotropiny w dawkach 0,5-2,0 trzy razy dziennie doustnie. Okłady ciepłe, ciepłe nasiadówki (ok. 40°), kataplazmy na dolną część brzucha wpływają w sposób wybitnie kojący.

W razie stwierdzenia zakażenia rzężączkowego należy zastosować leczenie swoiste. Ostre zapalenie może ulec zupełnemu wyleczeniu albo też przechodzi w przewlekłe. Czasami jednak występują powikłania, a więc przeniesienie się zakażenia do nerek przez moczowody.

W razie przejścia schorzenia w stan przewlekły opisane objawy ustępują. Zaznacza się jednak wciąż potrzeba częstego oddawania moczu. Jeśli cystoskopia nie wykaże schorzenia nerek, leczenie ogólne, rozpoczęte już w okresie ostrym, należy uzupełnić leczeniem miejscowym.