RENTGENOTERAPIA
Leczenie promieniami Roentgena wymaga nie tylko dokładnej znajomości aparatury oraz poznania warunków fizykalnych, w jakich odbywa się napromienianie, lecz także dużego doświadczenia w dawkowaniu energii promiennej tym bardziej, że dotąd istnieją pewne rozbieżności w określaniu jej w odpowiednich powszechnie stosowanych dawkach.
Promienie Roentgena stosowano w ginekologii początkowo wyłącznie w celu wytrzebienia. Później przekonano się, że napromienianie przez powłoki brzuszne mięśniakowatej macicy, zniekształconej i powiększonej do dużych rozmiarów, doprowadza czasem do szybszego zanikania mięśniaków przez oddziaływanie na nie tych promieni, niżby to można tłumaczyć zniszczeniem utkania jajnikowego. Z czasem zastosowano promienie Roentgena w leczeniu zachowawczym najrozmaitszych schorzeń ginekologicznych, które powodują uporczywe krwawienia, oraz w leczeniu r.owotwoiów złośliwych części rodnych kobiety.
Do dzisiejszego dnia napromienianie wymaga wielkiej ostrożności oraz uwzględniania pewnych star.ów fizjologicznych i patologicznych ustroju kobiecego, które stanowią przeciwwskazania do terapii tą metodą. Mimo wielkich postępów osiągniętych w stosowaniu energii promienistej obowiązuje dotąd zasada, że każdy przypadek należy traktować indywidualnie.
Za przeciwwskazania do stosowania rentgenoterapii uchodziły dawniej: młody wiek chorej, niedokrwistość, istniejąca ciąża, szczególna wrażliwość osobnicza i szkodliwy wpływ promieni Roentgena na ogólny stan zdrowia. Sądzono, że osoby młode są mniej wrażliwe na promienie X i dlatego napromienianie ich musi być energiczniejsze, co prowadziło niekiedy do przykrych następstw. Dziś uchodzi za pewnik, że różnice w wynikach napromieniania osób młodszych i starszych tłumaczyły się błędami w dawkowaniu energii promienistej.
Dodaj komentarz