Choroby nerek, dziąseł, krtani, odbytu i serca – Kraków

Układ odniesienia, czyli dobór seksualny mężczyzny i kobiety odgrywa dużą rolę przy ostatecznym uznaniu funkcji seksualnych i zachowania seksualnego za normalne lub patologiczne. Wszelkie oceny normy lub patologii w odniesieniu do pojedynczego człowieka mają w zasadzie wartość względną. Dopiero dobór dwojga ludzi, konkretny układ, para, pozwala na ostateczną ocenę normy lub patologii. Zaburzenia psychoseksualne są – poza nielicznymi wyjątkami – zaburzeniami „parzystymi”, tj. rozwijającymi się w obrębie konkretnego układu, pary, jaką stanowi mężczyzna i kobieta. Stanowią one wyraz zaburzeń w układzie partnerskim, tj. w rozwoju całokształtu stosunków interpersonalnych między mężczyzną a kobietą. Specyfika tych zaburzeń polega na tym, że rozwijają się one w konkretnym układzie, natomiast może ich nie być wtedy, gdy mężczyzna i kobieta, każde oddzielnie, próbują stworzyć inny układ partnerski z innym człowiekiem przeciwnej płci. Jeśli ten nowy układ partnerski będzie pozytywny i całokształt stosunków interpersonalnych między partnerami będzie się rozwijał pomyślnie, zaburzenia, które występowały w poprzednim układzie, mogą się w ogóle nie pojawić lub też mogą wystąpić w znacznie mniejszym nasileniu. Podobnie jest, jeśli nowy układ partnerski maksymalnie zaspokaja potrzeby seksualne mężczyzny i kobiety. Korzystny układ partnerski stwarza dobre warunki do ustąpienia już istniejących zaburzeń psychoseksualnych. Pomyślny dobór partnerów – pod względem „szyfrów erotycznych” – wcale nie jest łatwy. Jeśli jest on właściwy, to perwersyjność jednego człowieka może doprowadzić drugiego do przeżycia największych rozkoszy gdy zaś nowy układ partnerski nie będzie pomyślny, zaburzenia istniejące w poprzednim układzie mogą się nasilać.