Zamroczenie w psychozie
Zamroczenie, czyli stan pomroczny (obnubilatio), który zdarza się najczęściej u chorych z padaczką. Może występować zamiast napadu drgawkowego, lub też bezpośrednio po napadzie. Charakterystyczne jest nagłe wystąpienie i cofnięcie się zespołu z następową całkowitą niepamięcią. Mimo głębokich zaburzeń świadomości zachowanie chorego bywa dość zborne często zdarza się znaczne pobudzenie psychomotoryczne.
Splątanie, czyli zespół amentywny (amentia), występuje bardzo rzadko. Przebieg psychozy jest niezwykle gwałtowny. Cechuje ją głębokie zamącenie świadomości z towarzyszącym zwykle dużym pobudzeniem psychomotorycznym. Występuje pęd do mówienia, które stopniowo staje się zupełnie bezładne. Od początku uderza całkowita bezradność chorego. W razie braku należytej opieki dochodzi do szybkiego wyczerpania i zgonu wśród objawów odwodnienia i wyniszczenia.
W praktyce widuje się często zespoły mieszane, zawierające poszczególne objawy wyżej wymienionych jednostek.
Przewlekłym chorobom wewnętrznym i nerwowym często towarzyszą zaburzenia przypominające neurastenię i inne nerwice. Są to tzw. zespoły rzekomo nerwicowe. Przyczyną ich powstania są czynnościowe zaburzenia komórek nerwowych, najprawdopodobniej o charakterze enzymatycznym. Zespoły te mogą wystąpić w bardzo wczesnym okresie choroby i stanowić jej pierwszy sygnał. W każdym przypadku zespołu neurastenicznego, powstałego przy braku wyraźnych czynników psychotraumatycznych, należy myśleć o tej ewentualności.
Leczenie, zarówno w zespołach psychotycznych czynnościowych, jak i w zespołach rzekomonerwicowych, winno być skierowane głównie przeciw chorobie podstawowej, na której tle rozwinął się dany zespół. Leczenie objawowe ułatwia duża ilość środków psycholeptycznych najczęściej używa się fenaktylu i jego pochodnych. W leczeniu endogennych depresji skuteczny okazał się tofranil (Geigy). Podstawowe znaczenie ma prawidłowa pielęgnacja chorego.
Dodaj komentarz