ZABURZENIA PSYCHICZNE
Ustrój ludzki stanowi jedność psychosomatyczną — nie można więc analizować czynności psychicznych w oderwaniu od całości organizmu. Podniety psychiczne mogą powodować zaburzenia równowagi środowiska wewnętrznego zarówno drogą układu wegetatywnego, jak i hormonalnego. Z drugiej strony choroby somatyczne, jak np. zakażenia, zatrucia, schorzenia gruczołów dokrewnych, prowadzą do zaburzeń wyższych czynności nerwowych i wtórnych zmian odczynowości na bodźce psychiczne.
Samodzielne psychozy występują u dzieci rzadko, a leczenie ich należy do psychiatrów.
O wiele częściej zaburzenia psychiczne towarzyszą chorobom neurologicznym. Wymagają one zespołowego leczenia, którym w praktyce kieruje bardzo często pediatra. Dla obiektywnej oceny wyników leczenia, zwłaszcza w przypadkach niedorozwoju, duże znaczenie ma okresowe badanie psychologiczne.
Powikłania psychotyczne, występujące w przebiegu schorzeń somatycznych, mogą wymagać konsultacji psychiatrycznej, jednak zasadnicza rola pediatry w ich leczeniu nie ulega wątpliwości. Współpraca z psychologami ułatwia nam terapię dzieci nerwicowych. Umiejętność rozpoznawania przyczyn oraz leczenia tzw. trudności wychowawczych winien posiadać każdy pediatra.
Spośród dzieci z zaburzeniami psychicznymi staramy się zawsze wyodrębnić chorych z zespołami psychoorganicznymi, zespołami psychotycznymi czynnościowymi i zaburzeniami reaktywnymi od wykazujących nieprawidłowy rozwój osobowości bez podłoża chorobowego. Podczas gdy rokowanie w czynnościowych zespołach psychotycznych i zaburzeniach reaktywnych jest w zasadzie dobre, leczenie zespołów psychoorganicznych daje wyniki o wiele gorsze niemal zawsze pozostają trwałe stany ubytkowe w postaci otępienia lub charakteropatii.
Dla pełnej analizy aktualnych zaburzeń psychicznych należy zawsze starać się poznać osobowość chorego z okresu przed chorobą, gdyż istnienie defektów osobowości w okresie prepsychotycznym odbija się ujemnie na przebiegu aktualnych zaburzeń psychicznych.
Dodaj komentarz