CHOROBY WĄTROBY 1 DRÓG ŻÓŁCIOWYCH CZĘŚĆ 2
Nie wykazano przejścia tych zmian w proces złośliwy, zazwyczaj określa się jako ogniskową guzkową hipcrplazję (ads-nohspatama). Przy podejrzeniu tych zmian zaleca się biopsję wątroby, najlepiej w czasie laparotomii, ponieważ umożliwia ona obejrzenie i zbadanie całej wątroby.
Powikłania po zabiegu Wertheima
Objawy jego cofają się jednak zwykle w krótkim czasie. Skłonność do zalegania moczu w pęcherzu przejawiająca się nawet wówczas, kiedy chore oddają mocz same, pociąga jednak za sobą konieczność cewnikowania pęcherza. Spośród przypadkowych powikłań po zabiegu Wertheima należy wymienić uszkodzenia moczowodów, pęcherza moczowego i jelit, które powodują powstawanie przetok. Rany w powłokach brzusznych goją się też często „per secundam“ (w materiale Kliniki Ginekologicznej U. J. za czas od 1945-1947 r. w 17,6% przypadków).
RENTGENOTERAPIA
Leczenie promieniami Roentgena wymaga nie tylko dokładnej znajomości aparatury oraz poznania warunków fizykalnych, w jakich odbywa się napromienianie, lecz także dużego doświadczenia w dawkowaniu energii promiennej tym bardziej, że dotąd istnieją pewne rozbieżności w określaniu jej w odpowiednich powszechnie stosowanych dawkach.
DZIAŁANIE PRZECIWARYTMICZNE LBA CZĘŚĆ 2
Marmo [658] przebadał działanie przeciwarytmiczne znacznej większości znanych LBA w doświadczalnych niemiarowościach wywołanych strofan- tyną, chlorkiem barowym, chlorkiem wapniowym, chlorkiem potasowym, akonityną i wazopresyną. Aktywność przeciwarytmiczna LBA była skorelowana z ich chinidynopodobnymi właściwościami, a nie z ich aktywnością fł-adrenoiityczną. Również Nakayama i wsp, [733] nie znaleźli zależności pomiędzy siłą działania (5-adrenolitycznego LBA a ich skutecznością w niemiarowościach przedsionkowych u psa wywołanych miejscowym podaniem akonityny. Podobnie Szekeres i Papp [973] wiążą podwyższenie progu migotania komór i przedsionków przez LBA u hipolermicznych lub niedotlenionych kotów z właściwościami błonowymi LBA. Zahamowanie wywołanej drażnieniem prądem elektrycznym tachyarytmii wyosobnio-
REAKCJE FOTOTOKSYCZNE O CHARAKTERZE OPÓŹNIONYM
Odczyny opóźnione. Reakcje fototoksyczne o charakterze opóźnionym występują po zewnętrznym lub ogólnym stosowaniu psoraienów. Do' zewnętrznego kontaktu z tymi związkami dochodzi najczęściej podczas stosowania kosmetyków (zawierających głównie 5-metoksypsoralen), jak również w fotochemioterapii bielactwa nabytego, łuszczycy, ziarniniaka grzybiastego, w których psoraieny podawane są również doustnie. Odczyny fototoksyczne powstające w wyniku działania psoraienów i światła osiągają maksymalne nasilenie po 48-72 h. Nasilone reakcje mają typowy obraz oparzenia słonecznego, a łagodniejsze, przewlekle, powsta- jące głównie w wyniku kontaktu z kosmetykami, noszą nazwę „berlock dermatitis”). Objawia się ono ogniskowymi, często nieznacznymi zmianami zapalnymi oraz wtórnym długotrwałym przebarwieniem, najczęściej w obrębie twarzy i karku. Zmiany te są wynikiem fototoksycznego działania 5-metoksypsoralenu znajdującego się w olejku bergamotowym stosowanym do produkcji perfum, wód kolońskich i innych kosmetyków (25].
Zabiegi uniemożliwiające dalsze zakażenie jamy brzusznej
Rokowanie w przebiegu ogólnego septycznego zapalenia otrzewnej jest bardzo poważne. Na szczęście wprowadzenie do terapii antybiotyków, w szczególności penicyliny i streptomycyny, polepszyło widoki na wyleczenie w wielu przypadkach, zwłaszcza w przebiegu zakażenia połogowego. Z wydaniem ostatecznego sądu co do ich skuteczności należy się jednak wstrzymać do czasu uzgodnienia zapatrywań odnoszących się do ich stosowania oraz do ogłoszenia ogólnych wyników leczniczych, opartych na bardzo dużym materiale.
O ile w przypadkach zapalenia otrzewnej poporodowego, kiedy schorzenie . to jest następstwem ogólnego zakażenia, skłaniamy się dziś do stosowania metod terapii zachowawczej, o tyle leczenie rozlanego zapalenia otrzewnej z wysiękiem nieraz o etiologii nie ustalonej, polega w zasadzie na otwarciu jamy brzusznej, usunięciu wysięku, a wraz z nim zarazków i – jeśli zachodzi potrzeba – dokonaniu zabiegów uniemożliwiających dalsze zakażenie jamy brzusznej Czytaj dalej
INHIBITORY ANGIOTENSYNY
Liczba znanych inhibitorów angiotensyny II jest pokaźna. Są to najczęściej pochodne angiotensyny II, zawierające zamiast N-końcowej aspara- giny resztę sarkozylową, a zamiast C-końcowej fenyloalaniny izoleucynę lub alaninę.
BUDOWA CHEMICZNA INSULINY
Cząsteczka insuliny. Insulina jest zbudowana z 2 łańcuchów polipeptydo- wych oznaczonych literami A i B, połączonych dwoma mostkami dwu- siarczkowymi. Dodatkowy, wewnętrzny mostek dwusiarczkowy jest utworzony między resztami aminokwasów w pozycji 6 i 11 łańcucha A. Łańcuch A składa się z 21, a łańcuch B z 30 aminokwasów. Masa cząsteczkowa insuliny ludzkiej wynosi 5808, wieprzowej 5778, a wołowej 5734. Sekwencja aminokwasów w cząsteczce jest podobna u wszystkich gatunków zwierząt z wyjątkiem aminokwasów w pozycjach 4, 8, 9 i 10 łańcucha A oraz w pozycjach 1, 2, 3, 27, 29 i 30 łańcucha B. Wzór chemiczny proinsuliny ludzkiej podano na ryc. 34.
CHOROBY POLEKOWE SKÓRY
W obecnym piśmiennictwie coraz częściej są opisywane zmiany skórne powstałe pod wpływem działania niepożądanego leków stosowanych ogólnie lub miejscowo. ‘
Przeciwwskazania do kortykoterapii
Wśród ważnych przeciwwskazań do kortykoterapii w dawkach leczniczych na pierwszym miejscu stawia się obecnie ogólne zakażenia grzybicze. Jest to uzasadnione faktem, że nie ma dotychczas dostatecznie skutecznych metod leczenia tego rodzaju zakażeń i dlatego nie można zastosować odpowiedniej osłony w czasie leczenia steroidami. Istotnym przeciwwskazaniem jest także opryszczka rogówki i powiek, oczna postać półpaśca i ostre psychozy.
Przypadki krwotocznej martwicy jelita cienkiego
Opisano przypadki krwotocznej martwicy jelita cienkiego w następstwie intensywnego nasycenia glikozydami naparstnicy. Glikozydy naparstnicy powodują niedokrwienie ściany jelita cienkiego, upośledzając przepływ krwi przez naczynia włosowate.
Radiologiczne środki cieniujące mają działanie ncfrotoksyczne
Radiologiczne środki cieniujące używane do arteriografii, urografii i cholecystografii mają działanie ncfrotoksyczne. Powodują one skurcz naczyń nerkowych, zmniejszają przesączanie kłębkowe, uszkadzają krwinki czerwone, wywołują ich aglutynację oraz tworzenie się z nich rulonów. Zwiększa to lepkość krwi i pogarsza ukrwienie nerek. Działając silnie osmotycznie w cewkach nerkowych powodują tworzenie się wałeczków zawierających oprócz środka cieniującego białka Tamma-Horst- falla. Działając urikozurycznie mogą ponadto prowadzić do wytrącania się kryształów kwasu moczowego, zatykających cewki.
SCHORZENIA POWŁOK BRZUSZNYCH
Prawidłowa czynność powłok brzusznych, a przede wszystkim mięśni prążkowanych, zależy w znacznej mierze od ich jędrr.ości i dobrego napięcia, które umożliwiają ścisłą współpracę z mięśniami dna miednicy. Dzięki antagonistyczncmu działaniu obu tych grup mięśniowych, podległych ciągłym wahaniom, a mających na celu utrzymanie lówr.owagi w procesie wzajemnych ich wpływów czynnościowych, trzewia wywołują w razie ich zepchnięcia ku dołowi natychmiastowy skurcz mięśni przepony miedniczej. Z tego względu należy powłoki brzuszne i przeponę miedniczą uważać za zespól czynnościowy, którego zadaniem jest regulacja śiód- brzusznego ciśnienia, dzięki ciągłej zmianie napięcia tworzących go mięśni i odpowiedniego reagowania na pobudki motoryczne nerwowego pochodzenia.
Zropnienie zawału płucnego
Na ogół ropnica, mimo że stanowi poważne zakażenie, jest uważana za proces chorobowy mniej ciężki niż posocznica. W istocie zjadliwość bakterii, które wywołują ropnicę, zdaje się być mniejsza. Tłumaczy się to przede wszystkim ograniczeniem zakażenia w pierwszym etapie do żył miednicy i zwalczaniem działalności bakterii ropotwórczych przez będące do dyspozycji ustroju miejscowe środki ochronne. Wielkie znaczenie ma również Fakt, że ropnica rozpoczyna się później niż posocznica i że organizm ma czas przygotować się do unieszkodliwienia zarazków. Za mniejszą zjadliwością drobnoustrojów wywołujących ropnicę przemawia także szybkie znikanie ich z krwiobiegu. Obecność ich można właściwie stwierdzić tylko podczas dreszczu lub też bezpośrednio przed nim.